🏞در دلفان، زندگی هنوز با ریتم طبیعت می‌تپه. عشایر این سرزمین، وارثان صبر و سادگی‌اند؛ مردمانی که خانه‌شان در دل دشت‌هاست و سقف‌شان آسمان پرستاره.
هر طلوع، با صدای نی چوپان و زنگ گله آغاز می‌شود؛ و هر غروب، با بوی دود اجاق و قصه‌های مادرانه به پایان می‌رسد.
اینجا، زندگی یعنی کوچیدن با فصل‌ها، یعنی بستن دل به خاک و باز کردن چشم به افق.
عشایر دلفان، با دستانی پینه‌بسته و دل‌هایی روشن، حافظان فرهنگی‌اند که در هیاهوی شهرها گم شده؛ فرهنگی از مهر، از مقاومت، از همدلی.
و شاید هیچ واژه‌ای نتواند آن‌چه را در نگاه یک دختر عشایر، در کنار گوسفندانش، جاری‌ست توصیف کند: غرورِ بی‌صدا، آرامشِ بی‌ادعا، و امیدی که در باد می‌رقصد..

سرزمین۶۰هزارساله

دلفان سرزمین کاسیت